Władca Piasków - Eliza Drogosz

        Siostra Soni łamie nogę przez co jej rodzina nie może wyjechać na wspólne wakacje. Niespodziewanie do dziewczyny przychodzi ulotka o niezwykłym obozie pośród piasków pustynii w Egipcie. Nastolatka zgadza się i po niedługim czasie siedzi już w busie, który wiezie ją do ośrodka, w którym będzie mieszkać wraz z obozowiczami z innych krajów oraz kontynentów. Jednak jeden z towarzyszy wydaje się jakiś dziwny - zamknięty w sobie, opryskliwy i dający zbyt często do zrozumienia, że nie ma ochoty zawierać nowych znajomości. I do tego wszystkiego okazuje się, że w pobliżu krąży morderca, którego wszyscy się wystrzegają. I co mają z tym wspólnego starożytni bogowie?!

         Jako dziecko z podstawówki byłam na zabój zakochana w serialu pt. Tajemnice Domu Anubisa. Mogłam oglądać go codziennie bez przerwy ( co zresztą niekiedy mi się zdarzało ), a każdy sezon widziałam po kilkanaście razy. Moje serce pękło na tysiące kawałeczków, gdy jego kariera skończyła się wraz z zakończeniem kręcenia nowych odcinków. Od tamtego czasu coraz bardziej zaczęłam interesować sie mitologią egipską - Anubus stał się moim ulubieńcem i do dziś tak pozostaje.

         Jako dziewczyna, której ciągle jest dużo znam wiele osób z mojej szkoły. I wiekszość z nich zawsze pyta się o mój naszyjnik, który zazwyczaj chowam pod bluzką. Jest to znak Ankh, który dostałam od mojej babci po moich narodzinach. Byłam za mała, by go nosić więc przejęła go moja mama. Pamiętaj dokładnie dzień, w którym mi go dała. Oglądałyśmy wtedy – jak to my – Bibliotekarza. Spytałam się co ma na szyi. Odpowiedziała, że mój łańcuszek. Kilka minut później zapięty został na moim karku i do dzisiaj tam właśnie spoczywa. Przypomniała mi się nawet pewna historia z nim związana, ale nie będę Was zanudzać i przejdę do recenzji! 

Widział, jak wszytsko się wali. Cały jego plan. Całe jego żyie. Jeszcze bardziej, choć już było w ruinie. 

          Gdy przetrzepywałam sobie Lubimy Czytać dostrzegłam niesamowicie dużą ilość ocen negatywnych Władcy Piasków. Najciekawsze było to, że wystawiały je tylko i wyłącznie osoby, które przeczytały zaledwie prolog i pierwszy rozdział. Wzorowi czytelnicy, nie ma co... Jednak chciałam sprawdzić na własnej skórze, czy książka, która już od dłuższego czasu znajdowała się na mojej liście Must Have jest faktycznie taka zła. Co z tego wynikło?

          Muszę przyznać, że faktycznie rozpoczęcie historii nie jest najlepsze. Jednak nie skreśla się książki po samym jej początku! Im dalej czytałam, tym bardziej mnie zaciekawiała i stawała się lepsza. Wiemy, że dobrej książki nie napisze się w tydzień. Według mnie styl oraz sam opis sytuacji zmieniał się stopniowo na lepsze wraz ze zbliżaniem się do jej końca. Mimo kilku minusów jakimi są na przykład rozróżnianie dziewczyn ciągle użwając słów „szatynka" i „blondynka", by uniknąć powtarzania się imion oraz niezwykłą przewidywalność historii. Gdy tylko pewien nastolatek strzelił oślepiającym światłem od razu wiedziałam, że musi być to bóg Ra. Domyśliłam się także bez problemu gdzie znajduje się Briant de Ramen ( „morderca" )  i kim tak na prawdę jest, choć głowna bohaterka dowiedziała się o tym dopiero na końcu.

         Takich bohaterów jak Oliver ( jedna z głównych postaci ) to w niektórych książkach tylko ze świecą szukać. Był po prostu ludzki. Przez wydarzenia jakie miały miejsce w przeszłości oraz te, które zdarzają się teraz dzięki autorce stał się właśnie tak trudną do stworzenia postacią. Bardzo cieszy mnie niezachwiany charakter tego chłopaka oraz jego zasady, którymi się kierował przez co historia nie zaczynała się z Oliverem a na końcu nagle zamiast niego z jakimś Barrym. Niektórzy autorzy tworzą postacie zbyt sztuczne, a czytelnika nie łatwo jest tak zwieść! Ehh, trudne jest życie renezenta...

Ponoć wiara przenosi góry. Ale wiara zwykłych ludzi. Nasza wiara potrafi je stworzyć.

          Mimo lekkim niedociągnięciom to historia sama w sobie ma to coś. Ciężko jest znaleźć książkę o mitolii, która jednocześnie faszeruje nas prawdziwymi faktami dzięki czemu spokojnie możemy pochwalić się swą wiedzą na lekcji historii w szkole i jest ciekawa do przeczytania. Nawet nie próbujcie pisać mi w komentarzach coś typu „Przeczytaj Rordiana!", bo po dwóch tomach Jacksona powiedziałam sobie, że robię sobie bezterminową przerwę co do jego twórczości. Wystarczy mi, że już od znajomych dostawałam na ten temat masę hejtów, zdania nie zmienię! Dlatego zwracam się do Elizy, która mam nadzieję to czyta z prośbą o kolejne takie książki. Podobno bardzo lubisz cywilizację Inków. Chętnie wzięłabym do ręki książkę tego typu! I chcę być pierwsza, która ją przeczyta, nawet nie wydaną, ale jednak! ^^ 

Tytuł: Władca Piasków

Autor: Eliza Drogosz

Wydawnictwo: Poligraf

Liczba stron: 415

Ocena: 7,5/10

Za chwilowe przeniesienie się z tegorocznej zimy do piaszczystej Sahary 

serdecznie dziękuję autorce Elizie Drogosz!

Instagram | Facebook | Ask | BOOK TOUR | Lubimy Czytać | Wojna o słowa

Snapchat: Drakonka