Światło, którego nie widać - Anthony Doerr

         Saint-Malo to miasto znajdujące się we Francji nieopodal morza. Otoczone murem obronnym z pięknymi kamiennymi budynkami i ludźmi na długo zapadającymi w pamięć; życzliwymi i chętnymi do pomocy. W takim właśnie miejscu przyszło żyć Marie-Laure wraz z ojcem, stryjem oraz służacą madame Manec. Niczym szczególnym by ta historia nie była gdyby toczyła się tym torem. Jednak dziewzyna jest niewidoma, a każde z nich musi żyć w czasach drugiej wojny światowej. 

          Do Saint-Malo trafia także żołnierz z domu dziecka o imieniu Werner. Spróbuje on odkryć drugie dno tego, co go otacza. Czy jednak da radę?

          Trzeba przyznać, że napisanie książki to nie jest takie hopsiup i w dziub. Oj nie nie! To wymaga czasu, bo powieść napisana w trzydzieści minut na pewno się nie sprzeda i wyjdzie z tego tylko zmarnowany papier. Trwająca dziesięć lat podróż ze Światełm, którego nie widać przysporzyła autorowi nagrodę Pulitzera, którą ( gdyby nie mój niski wzrost ) wręczyłabym mu ze łzami w oczach.

Mózg jest pogrążony w całkowitej ciemności, to oczywste, dzieci – mówi. Unosi się w czaszce w przejrzystej cieczy w zupełnym mroku. A jednak tworzy wyobrażenie świata, w którym istnieje światło, barwy i ruch. A zatem, dzieci, jak to się dzieje, że mózg, który nie zna światła, potrafi stworzyć świat pełen światła?

          Im dłużej myśli się nad powieścią, tym bardziej jest ona wiarygodna i więcej osób ją docenia. Bohaterowie jak i każde wydarzenie wydaje się z góry zaplanowne co działa tylko na korzyść. Anthony Doerr na podstawie historii znanej z kart naszych podręczników stworzył niezwykłe tło dla barwnych i osobliwych postaci wciąż zaskakujących czytelnika. Na prawdę ciężko jest temu zaprzeczyć. 

          Oczywiście najlepiej wykreowani zostali główni bohaterowie - każde z nich mający własny świat, nie patrzący tylko na czubek własnego nosa, martwiący się, co będzie jutro. Najbardziej podobało mi się, że nie musieli się oni koniecznie znać! Zazwyczaj jest tak, że jeśli bohaterów pierwszoplanowych jest dwójka to muszą oni znać się albo od dziecka albo co najmniej od pierwszych stu stron powieści. Tu było na odwrót - spotkali się oni praktycznie na jej końcu, co po prostu rozbiło mnie na kawałki. 

Jesteśmy myszami, a niebo roi się od jastrzębi – myśli Marie-Laure.

          Jak wspominałam nie jest to książka, która zanudzi monologami na temat historii i innych takich * mnie do tego zachęcać nie trzeba, mówi przyszła historyczka *. Jest ona tylko tłem, które pozwala bohaterom wtopić się w jej bieg. Dzięki temu Światło, którego nie widać nie daje dojść do głosu nudzie; mimo tak wielu stronic. 

          Światło, którego nie widać stwarza niesamowitą atmosferę podczas jej czytania. Od pierwszych stron stoimy na brukownej ulicy bombardowani ostrzegawczymi ulotkami z jeszcze świerzą farbą oraz krzykami ludzi z powodu napadów. Język autorka ma w sobie pewien rodzaj magii. Czytając zwykłe słowa łzy same napływają do oczu, a ręce pocą sie, bo tak bardzo chcą już znać zakończenie.

– Ciągle wierzysz, że posiadasz własne życie, Wernerze. Właśnie na tym polega twój problem

          Jak dla mnie Światło, którego nie widać to powieść tak niesamowita, że trudno jest wyjść z domu i żyć poprzednim życiem po jej zakończeniu. Uczy nas jak wielką brutalność widział świat w latach drugiej wojny światowej i jak wiele kosztowało tamtejszych ludzi wyjście na ulicę. Przez towarzyszenie bohaterom miałam wrażenie jakbym tę ksiażkę czytała całe swoje życie. Od narodzin, aż do tej chwili. W dodatku ta okładka... Saint-Malo przed mrugnięciem Boga. 

Tytuł: Światło, którego nie widać

Tytuł oryginału: All the Light We Cannot See

Autor: Anthony Doerr

Tłumaczenie: Tomasz Wyżyński 

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 635

Ocena: 10/10

Za niesamowite przeżycia związane z tą ksiażką 

serdecznie dziękuję wydawnictwu Czarna Owca!

Instagram | Facebook | Ask | BOOK TOUR | Lubimy Czytać | Wojna o słowa

Snapchat: Drakonka