O Wells`ie i prawdziwym Wehikule ( Recenzja „Wehikuł czasu" Wellsa )

          Przyszłość, która wywarła znaczny wpływ na naszą teraźniejszość. Nie na życie, lecz gatunek sience-fiction. Powieść Wellsa jest wszechstronnie znana i rozponawalna poza wszelkie możliwe horyzonty. Jednak... Czy teraźniejsi twórcy mogli stworzyć z oryginału coś całkiem innego i z bólem powiem...ciekawszego?

          Książkę zaczęłąm z takim mocnym...zaskoczeniem (?) Oglądałam jej ekranzację, która moim zdaniem była po prostu niesamowita i pokochałam twórcę tej historii całym sercem. Kim się on okazał? Scenarzystą, nie pisarzem. Pierwszym co po dostaniu jej w moje rączki rzuciło mi się w oczy była jej grubość. A właśniwie jej brak. Wehikuł czasu ma 123 strony. Na prawdę mocno zastawiałam się jak można zmieścić w tych stronach tak treściwą i co najważniejsze -pełną akcji fabułę. I dowiedziałam się.

          Zaskoczyła mnie po całej linii. Zawiodła także. Fabuła jej różni się CAŁKOWICIE od fabuły ekranizacji.

          Styl świadczy wyraźnie o tym, że pisana jest z perspektywy mądrego człowieka, który żyje w innych czasach. Pochodzi on zresztą z XIX wieku więc nie ma się co dziwić. Znajdzie się tam wiele słów, które dzisiaj zaistniały na liście zapomnianych. To trochę utrudniało mi czytanie dlatego recenzja pojawia się teraz a nie kilka dni wcześniej.

          Przez nudną, monotonną i mało zaskakującą fabułę czytałam tę książkę tydzień. Wszytskie zdarzenia były przwidywalne, a zwroty akcji tak banalne, że dziecko napisałoby coś lepszego w stylu: Konik wpadł w przepaść i przeżył. W dodatku sposób pisania i sam pomysł na przedstwaienie tej historii...Praktycznie nie ma w niej dialogów. To historia typu: widzisz koleżnakę na korytarzu i zaczepiasz ją żeby opowiedziała Ci co u niej ciekawego. Pomija nieistotne szczegóły i choć ona wprowadza jakieś zdawkowe dialogi to jednak wprowadza! Wells zaserwował nam tylko j e d e n. 

          Niestety ale zaserwuję Wam kolejny minus, za co z góry przepraszam! Wszytsko jak przez mgłę. Nie chodzi mi o to, że wydarzenia szybko są przez nas zapominane ( choć to też ), ale nie można sobie tego wszytskiego idealnie, czysto wyobrazić. Przez całą przygodę ( podróż w czasie, nie pierwszy i ostatni rozdział, w którym pojawia się więcej osób) poznałam dwóch bohaterów - Podróżnika i Weenę. Z czego o tej drugiej się nawet nie wyrażę. Także wyznam, że ostatnie strony musiałam pomijać.

          Film to całkiem inny świat. Pewien naukowiec traci przez postrzał swoją ukochaną i buduje wehikuł czasu, by do tego nie dopuścić. Niestety paradoks nie pozwala mu na szczęśliwe życie z narzeczoną. Pewnego razu mdleje przez uderzenie głową o część machiny i przenosi się w coraz odleglejsze zakątki przyszłości. I dopiero od tego momentu są zawarte niektóre wątki naszej książki. 

          Tak więc trudno jest mi znaleźć plusy tej powieści. To niesamowity ból, ponieważ takie historie z podróżami w czasie po prostu kocham całym sercem. Lepiej już nic nie dodam. Przepraszam za tę recenzję i widzimy się już niedługo z Cyrkiem Nocy! 

Tytuł: Wehikuł czasu
Tytuł oryginału: The Time Machine
Seria: -
Autor: Herbert George Wells
Tłumaczenie: Feliks Wermiński
Wydawnictwo: Biblioteka Gazety Wyborczej ( mój biblioteczny egzemplarz )
Liczba stron: 123
Ocena: 3/10

Instagram | Fanpage | Wojna o słowa [Rodział pierwszy] | Ask

Snapchat: Drakonka